Ese tesouro da intelixencia emocional chamado empatía.

En Psicopico falamos das persoas con alexitimia, aquelas que son incapaces de identificar tanto as súas emocións como as dos demais; xusto no outro lado da balanza atoparíase a empatía.

Ás veces confúndese a empatía coa simpatía. Unha cousa é escoitar a alguén que nos conta os seus problemas e poder simpatizar con ela, entenderlle e apoiarlle mesmo, e outra cousa distinta é ter a capacidade de detectar as emocións dos demais e sentilas como propias. Iso é a empatía.

As persoas empáticas ponse na pel do outro. Do mesmo xeito en que sucedería nunha partida de póker, a través de certos xestos ou comportamentos poden identificar que sente o seu interlocutor. E non só iso, senón que poden saber cal é a causa dese estado emocional. Empatizar é literalmente porse no lugar da outra persoa, na súa propia pel. Por iso é un ben moi valioso en moitos ámbitos da sociedade. Trátase de recoñecer emocións e tamén necesidades; ás persoas empáticas resúltalles moito máis fácil axudar aos demais. Hai que ter en conta, con todo, que un exceso de empatía pódenos chegar a causar tensión. A empatía é moi importante nunha comunidade, pero tamén o é ter a capacidade de poder tomar certa distancia emocional cando sexa necesario.

O grao de empatía de cada persoa está intimamente relacionado co seu nivel de intelixencia emocional. Evidentemente, para poder recoñecer o amplo espectro de emocións que sentimos nos demais, é lóxico que sexamos capaces de recoñecelas primeiro en nós mesmos. Para poder axudar coas dos demais, debemos saber como xestionar as nosas emocións.

A miúdo, e coa mellor das intencións, tentamos axudar aos demais dicíndolles como afrontar determinada situación segundo nosa propia experiencia. Queremos compartir os nosos sentimentos e opinións, e cando se trata dos demais, adoitamos ter moi claro que é o que fariamos nós nesa mesma situación. Pero aquí volvemos ser persoas simpáticas, non necesariamente empáticas.

A riqueza da empatía está en que a través desta habilidade entendemos como pensa e sente o outro, e podemos axudarlle recoñecendo non o que fariamos nós senón o que farían eles. Esta capacidade de porse no lugar do outro até o extremo de sentir determinadas emocións coma se fosen propias, é especialmente útil para o ben común.

Cada vez son máis as voces que avogan pola reivindicación da empatía como motor de benestar social. Por definición, a empatía implica un “nós”, non soamente un “eu”. Atopar o valor dun mesmo é fundamental, a condición de que se manifeste no mesmo grao no que valoramos aos demais. Sexa nunha empresa, un país ou en calquera tipo de relación, afrontar a resolución de conflitos desde a empatía, asegúranos unha solución mellor para todos. Despois de ver as consecuencias históricas que ten o que uns queiran ser máis que outros, apareceu unha tendencia a traballar polo ben común que está a crecer. A empatía é o ingrediente principal de modelos educativos cuxos bos resultados se están vendo xa en países como Finlandia. O futuro non fala en termos de “eu máis”, nin sequera de “ti e eu somos iguais”, senón de “ti e eu somos o mesmo”.

Fonte imaxen: Peeks.