Como enganchan os xogos de mobil?

Levo uns cuantos días un pouco viciado a un xogo do móbil e como eu moitos dos meus amigos. Eu non adoito xogar demasiado a xogos, de feito nunca tiven unha consola de videoxogos en casa e só engancheime a xogos concretos de PC tipo Monkey Island. Con todo, a chegada das app aos móbiles consegue que de cando en vez todos (si, ti tamén) caiamos na tentación de botar unas cantas partidas a un xogo que “casualmente” chegou a instalarse no noso smartphone.

Non vou dicir o nome do xogo en concreto pero como o utilizar como exemplo no post direivos que: o meu heroe xa gañou dous premios de mellor xogador do mundo de fútbol, cambiei 5 veces de equipo e unha vez o dorsal 49 co que inicias. Vale, se sabes de que xogo falo déixao nos comentarios 😉 Si, é o Score! Hero.

Desde o punto de vista das empresas que os xeran estes xogos son unha mina de ouro, se logran enganchar, pero se o enganche dos usuarios convértese en adicción aos videoxogos pódese converter nun problema de saúde. Ademais a isto engádeselle a adicción ao propio móbil, demasiado común hoxe en día. Hai que diferenciar afección a adicción.

Con todo este post dedicarémolo aos compoñentes que logran ese enganche. A mercadotecnia e neuromarketing destes xogos xera millóns de euros todos os anos e é digno de analizar algunhas claves desde un punto de vista psicolóxico.

O que a marca do xogo quere conseguir coas súas estratexias de negocio é un engagement co xogador, é dicir unha fidelización no usuario e posible cliente potencial. Isto consegue que, aínda que o xogo sexa gratis, a longo prazo haxa xente que pague certas cantidades para conseguir melloras no xogo, novos niveis ou a versión premium do mesmo.

Como conseguen enganchar os xogos?

1. Modelo de negocio

Existen xogos de pago directamente, que por un reducido prezo tes o xogo completo e sen anuncios. Son baratos e teñen o seu público pero se te fixas os que máis enganchan adoitan ser “gratis”. Digo gratis porque o que a marca fai é darche unha versión freemium do xogo. A versión freemium do xogo o que che dá é a posibilidade de xogar a un xogo de altas prestacións de forma rápida e sen pagar nada. Poncho nos ollos e só tes que darlle a instalar.

Normalmente a versión freemium é cos molestos anuncios (truco: pór o modo avión mentres xogues). Unha vez instalado xa danche a posibilidade de descarga a versión premium de pago total, realizar algún tipo de subscrición ou simplemente faranche ir pagando se queres ir superando niveis, conseguir novos retos e habilidades, etc. Primeiro danche o caramelo gratis para logo roubarche a carteira decata unha vez enganchado. Si, como as drogas. Por suposto, ninguén che obriga a comprar nada pero, algún (moitos) caen na tentación. Aí está o negocio.

2. Notificacións

Si, a todo o mundo chegoulle algunha notificación do Candy Crash ou algún similar. Ademais, o ver que moitos dos teus amigos están a xogar xera un efecto de validación social e dische foder, se xoga todo o mundo haberá que probalo!

Á parte, unha vez empezas a xogar adoitan usar algún tipo de sistema de notificacións que che avise dalgún logro conseguido mentres tes o móbil no peto ou che avise de que xa tes vidas para seguir xogando.

3. Agasallos gratis

As chamadas de atención mediante agasallos gratis espontáneos son un reclamo para a fidelización. Neste xogo en concreto regálanche aleatoriamente mediante algún que outro “premio” que posteriormente sería de pago. En psicoloxía, e concretamente o condicionamento operante, chámalle a isto programa de reforzo de razón variable, e adoita ser o que mellores resultados adoita dar. É o mesmo sistema que usan as máquinas comecartos. De cando en vez teño que darche un caramelito, pero sen que saibas cando cho vou a dar. No xogo do que falo fano á perfección. As bonificacións gratuítas danche a vida para volver tentar o teu reto!

4. Constantes preguntas

Se nos preguntan algo nos están obrigando a “contestar” co cal. Se cando terminas un reto o propio xogo está a preguntarche se queres comprar bonificacións xusto cando acabas de perder un reto e cun bonito botón pois a tentación sobe se o posible beneficio é inmediato. Ademais, o botón colorearano xusto á beira do de pechar ou terá algún temporizador que che faga perder os nervios para darlle con tal de non esperar a que se peche a ventanita.

(Deixo de escribir un momento que vou botar unha partidita. Vale, xa está. Non superei o reto e veña a meterme polos ollos que me subscriba ao xogo ou compre algunha oportunidade máis. Agora tócame esperar…)

5. Tempo de esperar: principio de inmediatez

Xa o mencionamos antes. Pero recálcoo porque o que fan os xogos de éxito é que cando terminas as vidas só pódelas recuperar se esperas certo tempo. Esperar é unha sensación odiada por moitos e o principio de inmediatez cobra sentido. Quéroo e quéroo agora. A paciencia será o teu aliada pero non todo o mundo tena. Cando o tempo de esperar termine recibirás a túa notificación, aínda que en moitos casos a túa leve adicción xa tenche mirando cando tempo queda para volver xogar. Ah! Non te preocupes por se es dos que nunca compra nada, a publicidade tamén lles xerará beneficios e a opción de ver un vídeo publicitario para lograr máis vidas ou retos vascho a comer enteiro para poder seguir xogando. E sábelo. Outras veces o que fan é que se te conectas a algunha rede social tipo Facebook, danche algunha vida. O que estás a facer é darlles publicidade gratuíta en busca de novas presas.

6. Clasificacións

Ponme unha clasificación diante e tentarei estar o máis alto posible. O expor certo tipo de clasificacións fomenta a competitividade practicamente de forma innata. Superación persoal. Foder, non superei o nivel e teño que meterme entre os 4 primeiros! O expor os niveis ben claritos para poderche comparar cos teus amigos farache xogar e xogar até superar ao típico amigo que sempre (porque sempre hai un) que está nun nivel superior. E normalmente o teu cuñado/a tamén estará por encima de ti, ou iso dirá. Gustar, estrellitas/corazóns/xps sempre funcionan, porque sempre queres ter máis que o teu cuñado/a. E sábelo.

7. Compartir os logros

O típico botón de compartir os resultados cos teus amigos nas redes sociais non adoita faltar. Faralo só e exclusivamente se tes bos resultados para mostralos orgulloso ou ben se danche algunha vida ou beneficio facelo, que é probable. Como xa dixemos é publicidade gratuíta. De todos os xeitos, a todo o mundo gústalle sentirse bo en algo, aínda que sexa un simple xogo.

8. Sinxeleza

Os xogos deséñanos para que xogue o maior número de xente e da forma máis sinxela posible. Cos móbiles táctiles de hoxe en día é unha pasada, por exemplo, como podes facer un cambio de xogo de campo a campo case perfecto, séntesche un Koeman do fútbol. Somos amos do balón co dedo índice. Iso é, o que queren é que pareza que es bo para que sigas xogando. Retos sinxelos, superar fases e darche puntuacións por calquera parvada que superes faranche sentirche mellor e seguir xogando. Unha vez que os retos empecen a ser máis difíciles empeza o xogo da tentación a comprar habilidades para superar a ese outro amigo que sen comprar nada está nun nivel superior ao teu. Non o dirás, pero igual compraches algunha cosilla para poderlle plantar na cara ao teu cuñado/a que estás no nivel 300 (ou o que sexa). Ademais, lévoo no móbil a todos lados comigo e podo xogar en calquera momento.

9. Contidos

Aínda que o xogo sexa sinxelo o contido ten que ser relevante e ás veces universal ou para todos os públicos. Xa se encargarán os deseñadores do xogo de porlle as cores máis vistosas como reclamo. Nalgúns xogos, o que fan é crear unha versión moi moi boa e cun contido moi logrado e de nivel mesmo premium ou superior pero deixaranche co mel nos beizos cando superes o nivel uno para pasar ao seguinte nivel. O teu cuñado/a estará nese nivel. Ten coidado, pénsao antes de tirar de cartón de crédito.

10. Pagos inmediatos

O do cartón de crédito dígoo porque unha vez que a vinculas á túa conta de Google Play ou o que sexa parece que doe menos. Ese zumento botón de comprar aos típicos prezos de 0,99?, 1,99? está a chamar á porta da túa paciencia, e da túa conciencia.

11. Estímulos

Necesitas unha motivación para seguir xogando cando os niveis non son suficiente. Os propios xogos deste estilo adoitan incluír palabras de ánimo cada vez que realizas algún tipo de bo movemento: Excelente! Bo pase! Xenio!. Aínda que saibas que unha máquina é a que cho está dicindo automaticamente…hostia, son bo. A isto en psicoloxía chámaselle reforzo positivo. Ademais, cando cometes un erro as mensaxes que che lanza son do tipo: Por pouco! Que mágoa, estiveches preto! ou cousas polo estilo, palabras de consolo. Xa estou a xogar outra vez.

No xogo en concreto que falaba ao principio vas xogando en diferentes equipos e gañando premios individuais co teu heroe. Sabes que llo dan a todo o mundo por igual pero e ese gustito que sentes por un momento cando ves que che dan un Balón de Ouro e que fichas polo Barça…e ganas un triplete!

12. Xogo infinito

Normalmente, os niveis destes xogos adoitan ser infinitos ou ben con moitísimos niveis. Sempre vas querer máis e máis porque descoñeces cal é o límite, se o hai.

13. Dopamina: a clave biolóxica da túa enganche.

A dopamina é un dos neurotramisores encargado do sistema do pracer e do reforzo no noso cerebro. Como estache gustando o que fas, debido a que é fácil ir superando retos e isto refórzache, o teu cerebro alágase de dopamina. O problema disto é o que pasa como coas drogas, por exemplo. Cando o sistema afaise a ese nivel de dopamina os receptores necesitarán máis e máis para obter o mesmo pracer. A falta de dopamina xerará eses síntomas biolóxicos de adicción: depresión, ansiedade, irritabilidad, dificultade para concentrarse, cambios de humor, náuseas, etc… Á parte dos problemas sociais engadidos.

Por isto último, espero que este post che servise para axudarche a non caer na tentación extrema e aprender a gozar dos xogos de forma moderada.