Os seres humanos somos seres sociais
que evolucionaron desta maneira para que a cooperación entre a especie mellore e permita o seu propio desenvolvemento persoal. Isto é o que en termos xerais sucede e o que adoita dar mellores resultados. Con todo, isto non é así en todos os casos, existen persoas que deciden por propio dereito vivir en soidade, aínda que choque en moitos casos coa cultura ou sociedade na que se vive.
Na nosa sociedade adóitase condicionar o éxito á permanencia en grupos ou parella ao longo da vida, sobre todo cando se fala de parella romántica. Coma se isto fose sinónimo de éxito ou obxectivo único. En demasiadas ocasións fixar este obxectivo termina creando situacións de dependencia emocional ou toxicidade que distan moito da realidade do éxito na vida. Compartir a vida cunha persoa é saudable e enriquecedor a condición de que non sexa unha obrigación imposta. Son moitos os estudos que mostran que convivir que diminúen os niveis de saúde ou benestar cando a convivencia é tóxica (Barr, 2016).
A soidade é un problema cando non se desexa ou non se está preparado para afrontala. Non estar só é unha cuestión de supervivencia, sobre todo en idades avanzadas onde unha axuda externa pode facilitarnos a vida.
Por tanto, unha vez explicado que a soidade ten diferentes matices e contextualizaciones en función da situación de cada un preguntámonos, como experimenta a xente a soidade? é mellor a nivel biolóxico estar só ou acompañado? É mellor estar só ou acompañado?
Un recente estudo da Universidade de Bar-Illan revela que existen certas complexidades das persoas baixo estas condicións sociais básicas. Baixo unha base de 1.700 persoas entrevistadas os resultados publicados en revístalle Social Psychology , os resultados mostraron que o noso cerebro experimenta a vida de maneira diferente cando se está en soidade que cando se está en compañía.
A representación mental é cualitativamente diferente cando estamos sós ou con xente (Uziel, 2020). En situacións de soidade os sentimentos de tristeza están máis presente, pero cando estamos acompañados aflora a ansiedade e a ira. O tempo a soas é aproveitado como unha oportunidade para pensar en experiencias pasadas e plans futuros así como para relaxarse da tensión e as interaccións sociais e realizar actividades de lecer persoais de maneira autoseleccionada. Como podería ser ver unha serie de Netflix que che gusta ou ler un libro.
Basicamente, o que o estudo vén dicirvos e confirmarnos a través da ciencia é algo que xa sabiamos. Nun principio, nosa propia natureza social pediranos ter certa compañía, e que cando é a desexada incrementará o noso benestar, pero a soidade seguirá sendo necesaria para construírnos como persoas autónomas e independentes de maneira integral. Tal e como di o autor do estudo, o Dr. Leade Uziel do Departamento de Psicoloxía da Universidade de Bar-Ilan: “Un necesita unha combinación de experiencias construtivas a soas e sociais, xa que cada tipo de contorna social achega vantaxes únicas e moi necesarias“.
O tempo a soas tamén é unha oportunidade para mellorar o noso propio crecemento persoal, permitíndonos reflexionar de maneira autónoma e integrar ese pensamento cos que percibimos dos demais nun contexto social e formar así o noso propio desenvolvemento persoal. Por tanto a soidade tamén é necesaria para reducir a tensión e abafo das relacións interpersoais mesmo para o noso sistema inmune como demostrou un estudo da Universidade Pablo Olavide, que nos fai máis vulnerables a virus e bacterias (Conde, 2013).
Noutro estudo diferente descubriuse que o noso cerebro se activa en zonas diferentes cando estamos sós, por tanto as nosas experiencias asimílanse de maneira diferente. Cando isto faise de maneira equilibrada e as nosas relacións sociais non son forzadas prodúcese ese punto de equilibrio entre soidade e compañía que mellorará o noso benestar persoal.
Non é que sexa malo esta só, é que é necesario e beneficioso.
Barr, A. B. et. Ao. (2016) Romantic relationship transitions and changes in health among rural, White young adults. J Fam Psychol; 30(7): 832-842.
Conde Dusman, M.J. (2013). É mellor estar só ou acompañado? Preguntémosle ao noso sistema inmune. MoleQla: revista de Ciencias da Universidade Pablo Olavide, 12
Uziel, L. (2020). The Language of Being Alone and Being With Others. Social Psychology
Ver comentarios
Realmente muy interesante. Esta información nos ha servido para crear un post que pronto publicaremos en nuestras redes sociales y que por supuesto enlazaremos a este post.
Muchas gracias por toda tu labor investigadora y ¡a seguir así!
¡Muchas gracias! :)