Adherencia ao adestramento (I): Claves para evaluala

Un dos valores positivos do deporte é o incultar unha disciplina nas tarefas e actividades a realizar, isto forma parte da cultura deportiva que debe ser transmitida polos adestradores aos deportistas. Dentro destas tarefas, a adherencia ao adestramento móstrase un alicerce fundamental para lograr os obxectivos de adestramento e formativos, tanto a nivel de base como en deporte de rendemento.

Definición de adherencia ao adestramento

É o grao de cumprimento dos deportistas nas tarefas de todo tipo que leve un adestramento. Inclúe apartados como:

• Asistencia e puntualidade ao adestramento.
• Realización das tarefas do plan de traballo.
• Achega de esforzo físico e mental para render o máximo posible.

É dicir, a mera asistencia a un adestramento non implica estar adherido a el. Para iso ha de poderse medir tanto cuantitativamente (realización das tarefas ou exercicios propostos) como cualitativamente (nivel de esforzo).

As causas polas que facemos actividade física poden ser múltiples: recomendación médica, socializar, mellorar aspecto físico, retos persoais, retos profesionais como aprobar unhas oposicións, por meras apostas (si, hai xente que fai maratóns porque perde apostas ou polo típico “A que non hai hue***?”…).

Que é mellor ir moito a adestrar ou ir pouco e facelo intensamente?

Como vos podedes imaxinar, ningunha das dúas cousas é boa. Desde o meu punto de vista, de elixir unha das dúas alternativas quedaríame con ir menos pero facelo con esforzo e intensidade. Táchoo, porque de nada serve ir adestrar unha vez ao mes por moito interese que lle poñas, a mellora producirase moi lentamente e irá en prexuízo do propio grupo nos deportes colectivas polo menos.

Esta adherencia inapropiada, xa sexa por exceso ou por defecto, pódese producir non só no momento do propio adestramento físico senón na falta de disciplina noutras tarefas anexas como as reunións, citas con fisioterapeutas, concentracións, tratamentos farmacolóxicos, o adestramento invisible ou o adestramento psicolóxico.

Falamos de adherencia por exceso porque tampouco é saudable o asistir e sobresforzarse por encima das posibilidades ou obxectivos de cada un (perda de autoestima por non conseguir obxectivos a pesar do esforzo, propensión a lesións, desgaste psicolóxico e físico inadecuado…).

Como sei se un deportista perde adherencia?

A avaliación da adherencia, ou mellor devandito, da falta de adherencia avalíase tendo en conta estas premisas conductuales:

• Consecuencias gratificantes (extrínsecas ou intrínsecas). Ás veces, o feito de non asistir a un adestramento débese a que outro reforzador externo é máis motivante ou gratificante. Este peso específico sitúase na balanza do deportista, que se é maior que os prexuízos de non acudir a adestrar decantarase por ela.
  • Exemplo: Mente do xogador: “Estou canso para adestrar, quizais mellor quedo descansando e recupero. O adestrador vaime a convocar igualmente ao partido do sábado”.
• Circunstancias antecedentes específicas de falta de adherencia. Evidentemente se en adestramentos ou equipos anteriores xa non cumpría debemos telo en conta como “historial de baixa adherencia”.
  • Exemplo: Xogador que no seu anterior club xogaba todos os partidos debido ao seu talento, que non se esforzaba por ser superior aos seus compañeiros.
• Consecuencias pouco gratificantes (aversivas). O contrario ao momento anterior. Se non realizamos adestramentos motivantes, ou son repetitivos ou un xogador é moi superior ao resto e non lle marcamos reto superiores, é probable que a pesar da súa adherencia, resúltelle aversiva, xa que non está por baixo das súas expectativas. Isto poderao condicionar e empezará a faltar a adestramentos para aproveitar o tempo noutras tarefas.
  • Exemplo: Unha superestrella que ficha por un equipo inferior ao seu nivel. Por exemplo, Messi se ficha polo Real Madrid (adeus a eses lectores madridistas, foi un pracer…;))

• Aprendizaxe vicaria. Os xogadores, aínda que moitos adestradores non o crean…teñen ollos! Observan o que sucede ao seu ao redor e imitan actos de compañeiros con pouca adherencia e compárase con eles.
  • Exemplo: Imaxínache que Cristiano Ronaldo non se esforza…Que fará Odegaard? (senón faio xa…)

• Variables psicolóxicas. A motivación de base pola actividade, ou crenzas persoais propias.
  • Exemplo: O típico xogador que se mete nun equipo porque xogan tamén os seus compañeiros de clase pero realmente a el non lle gusta o deporte. A crenza de que por moito que se adestre o adestrador acabará pondo ao “enchufado” do equipo.

Crear un bo grupo deportivo axudarache a conseguir unha maior adherencia, pode que che interese este artículo:  Adestras a un grupo ou a un equipo? 10 diferencias