Dicía Aristóteles que “O amigo de todos non é amigo de ninguén” e non lle faltaba razón. Segundo as investigacións de Robin Dunbar, profesor de antropoloxía evolutiva da Universidade de Oxford, estableceu en 150 o límite de relacións estables que un ser humano pode manter. É o coñecido como número de Dunbar.
Dunbar, antropólogo, psicólogo e biólogo evolucionista británico e nado en 1947, aplicou os seus estudos sociais en primates non humanos aos seres humanos. A hipótese de Dunbar (1993) partía de que existe unha relación entre o tamaño do neocortex cerebral e o número de relacións sociais que se podían establecer. É dicir, en teoría canto maior é o noso neocortex maior capacidade teriamos para procesar a información que implica unha relación directa. Enténdese como relación social estable aquela que xera unha comunidade humana cohesionada e con lazo de unión identificables, que xeren certa confianza e investimento de tempo mutuo. Concretamente, o número de Dunbar é 147,8 (redondeado a 150).
Pois ben, parece ser que o número de Dunbar funciona e funcionou en todas as colectividades. Este antropólogo atopou que xa as comunidades de tribos cazadoras-recolectoras do neolítico, os bosquimanos ou as tribos americanas dividíanse ao chegar a famoso número 150. Hoxe en día este fenómeno séguese producindo, como suceden, por exemplo, nas unidades militares.
As redes sociais en Internet tampouco se escapan ao número de Dunbar. Vivimos nunha sociedade na que parece que o teu status social vén dado polo número de amigos que posúes en Facebook, Twitter ou Instagram. Con todo, os estudos de Dunbar revelaron que as persoas que posuían 1500 amigos non presentaban diferenzas en canto a tráfico social respecto das que tiñan 150 amigos. As persoas con moitos amigos manteñen un círculo de interactuación real con non máis de 150 persoas, polo que ampliar a nosa rede de “amigos-coñecidos” non ampliará o noso círculo social máis aló do número de Dunbar.
>> Artigo relacionado: Facebook pode deprimirche, segundo a ciencia.
Unha cousa é engadirche como seguidor ou darlle a gústame ao teu último selfie, ou mesmo felicitarche os aniversarios (lembra que é Facebook o que llo notifica, non os seus cerebros) que che chamen ou escriban para preguntarche como estás ou contarche o último capítulo da túa serie favorita. Para crear relación necesítase interactuar e ter contacto persoal directo. Parecen existir comunidades de menor escala dentro das complexas sociedades actuais (Acedo e Gomila ,2016).
Con esta información, pregúntoche dúas cousas:
O noso cerebro está programado para manexar a información de maneira eficiente, por iso quizais cando chegamos aos límites do procesamiento desa información elimina os datos irrelevantes, como aquelas amizades que deixan de ser produtivas e terminan saíndo das nosas privilexiadas 150 persoas que forman a nosa contorna social directo. É un proceso de dobre dirección, tanto saen como poden volver entrar, sempre que haxa espazo cognitivo para elas. Perdemos aos amigos do colexio, despois aos da universidade aos do traballo, etc., non hai espazo para todos. É probable que a medida que nosa neocortex cerebral aumente sexamos capaces de establecer máis relacións interpersoais, ou non.
En canto crees que tes o teu propio número de Dunbar?
_
Referencias:
Acedo-Carmona, C., Gomila A. (2016). Unha revisión crítica da hipótese do cerebro social de Dunbar. Revista Internacional de Socioloxía, 74(3). doi: http://dx.doi.org/10.3989/ris.2016.74.3.037
Dunbar, R. (1993) Coevolution of neocortex size, group size and language in humans. Behavioral and Brain Sciences, 16(4). pp. 681-735.
Dunbar, R. I. M. (2009). The social brain hypothesis and its implications for social evolution. Annals of Human Biology, 36(5), 562-572. doi:10.1080/03014460902960289
Larry, D. (2017). Is a Friendship Limited? An Inquiry into Dunbar’s Number. EXPLORE: The Journal of Science and Healing, 13(1). Xaneiro-Febreiro 2017. pp. 1-5.
