No deporte e a educación a figura do adestrador ou profesor ten gran responsabilidade sobre o grao de motivación dos seus deportistas ou alumnos na realización das actividades propostas.
Para definir motivación quedamos coa definición de Littman (1958) que a define como: “Proceso ou condición que pode ser fisiológico ou psicolóxico, innato ou adquirido, interno ou externo ao organismo o cal determina ou describe por que, ou respecto de que, iníciase a conduta, mantense, se guía, selecciónase ou finaliza; este fenómeno tamén se refire ao estado polo cal determinada conduta frecuentemente lógrase ou se desexa; tamén se refire ao feito de que un individuo aprenderá, lembrará ou esquecerá certo material de acordo coa importancia e o significado que o suxeito lle dea á situación?.
Dentro desta existen dous tipos fundamentais:
Motivación extrínseca: esta pódese definir dunha forma máis conductista. A causa da conduta procede do exterior, como pode ser un premio, unha ameaza de castigo, etc.
Motivación intrínseca: é aquela que non ten outro obxectivo excepto o propio pracer ou interese persoal en realizala. Está promovida por necesidades psicolóxicas como a causación persoal, a efectividade ou a simple curiosidade. Xorde espontaneamente.
Centrarémonos no post en definir algunhas técnicas que todo educador pode utilizar para tentar incrementar a motivación.
O educador debe de reforzar a súa propia filosofía de formación ou de xogo no caso dos deportes colectivos.
Estes métodos haos de pór en acción, que os vexan reflectidos os xogadores ou alumnos.
Se non ten éxito na súa filosofía ha de ser crítico con ela e analizar as vantaxes e desvantaxes do seu uso.
O educador-adestrador ha de estar facer unha valoración de como afecta a cada xogador o seu traballo actual en motivación.
En educador ha de ser primeiramente unha persoa sincera e entusiasta co que quere transmitir aos seus alumnos, e analizalo sempre desde unha meta común. Canta máis variedade de técnicas utilicemos máis motivaremos aos alumnos. Para iso podemos utilizar:
1. Asegurarse de que todos os deportistas teñen oportunidade de experimentar éxito en ocasións. Para iso os educadores e adestradores deben deseñar actividades específicas para os seus alumnos. Non serve de nada que sempre gañen os mesmos, se hai xogadores de nivel inferior hase de deseñar algunha tarefa na que si destaquen ou á hora de facer os grupos que sexa equilibrados para que o éxito repártase.
2. Incrementar a percepción de control dos deportistas facéndolles partícipes do proceso de decisión e dándolles responsabilidades. Por exemplo, elixindo eles un determinado sistema de xogo ou as xogadas de estratexia.
3. Utilizar os reforzos positivos e aprobacións sempre que sexa posible. Para profundar neste aspecto podedes ver o artigo sobre feedback.
4. Establecer obxectivos alcanzables pero que representen un reto. De menos a máis, pero tendo en conta que os xogadores de nivel superior han de ter retos de maior esixencia.
5. Variedade no programa de adestramento. A monotonía cansa.
6. Facilitar a comunicación. Os xogadores e alumnos son persoas e han de ter un medio de comunicación claro e coñecido para poder expresar as súas necesidades. Quizais ese día deixouno a noiva e non lle apeteza adestrar.
7. Fomentar o sentido de orgullo en pertencer ao grupo. Se un neno identifícase co grupo ou aula seralle máis fácil emprender a actividade. O simple feito de ter todos a mesma camiseta para adestrar xa axuda.
8. Establecer normas comúns de conduta. Todos os xogadores han de ser iguais ante as normas do grupo.
9. Valorar as contribucións individuais. Se uns xogadores está a motivar a outros temos que recoñecelo, para que os demais copien a súa conduta.
10. Educar no beneficio que xera a realización da actividade física ou educativa e os seus valores e actitutudes positivas.
11. Ter en conta os obxectivos extradeportivos, como a puntualidade, disciplina, etc..
12. Utilizar técnicas de auto-rexistro para ver os progresos ou ben avaliacións. Evitar que sexan discriminatorias para que os alumnos menos avantaxados non sentan desprazados do grupo pero si con posibilidades de crecemento.
13. Maximizar a influencia social, que os participantes interaccionen entre eles organizando actividades lúdico-sociais. Mesmo con familiares e amigos.
14. Proporcionar información de forma clara. Sempre. O educador é a fonte de información e ha de estar preparador e formado para poder contestar as dúbidas dos seus alumnos, en caso de non saber a resposta ofrecerse a axudar a atopala.
Hoxe deixamos as técnicas suxeridas en 14 en recordo a un motivador de equipos nato, como era o gran Johan Cruyff recentemente falecido e que lucía o 14 no seu dorsal como xogador.
Sabes algunha técnica máis?
